دل که رفت

هیچ کس ماندگار نیست...

هیچ حسی تا به همیشه به یک اندازه و یک شکل نیست... 

چه عشق هایی که رنگ تنفر می گیرند...

چه تنفرهایی که رنگ عشق...

چه دوست داشتن هایی که رنگ فراموشی...

چه فراموشی هایی که رنگ بی طاقتی... 

همه چیز توی این دنیای لعنتی می تواند رنگ ببازد...

می تواند تغییر شکل دهد... 

می تواند یک باره نیست شود!

حتی ممکن است آنکه دم از دوست داشتن می زند سال ها بعد ...

نامت را هم فراموش کند...

تلخ است! می دانم!

اما دل آدم ها دست خودشان هم نیست چه برسد به دست کسی که می

خواهد نگهش دارد... حفظش کند... 

نه! فایده ای ندارد...

دل که رفت آدم را هم به دنبال خودش می برد...